Om 7 uur was de ochtendoriëntatie en hoewel wij niet van plan waren nog langer mee te doen aan de race leek het ons wel handig om even te horen wat er gezegd werd. Niet onterecht zo bleek, toen we hoorden dat de officiële route van vandaag gecancelled was. Eindpunt was nog wel Atar, maar niet meer via de weg langs het spoor; aan de andere kant van het spoor hadden zich sinds een paar dagen rebellen gevestigd. Bovendien is de Tidjika-Kiffa etappe van twee dagen erna gecancelled en dat is nu een rustdag geworden (ze gaan wel naar Kiffa, maar over de weg); de organisatie heeft door dat de rally iets te zwaar is voor een rally die zegt grotendeels over redelijk begaanbare wegen te gaan. Te weinig auto’s zijn tegen de zware beproevingen bestand. Er werd ons ook verteld dat de beveiliging die we genieten van het leger geïntensiveerd is; dit is officieel geen veilig gebied meer om doorheen te reizen.
Ook stelt Idoumou (later beter bij ons bekend als Scooby Doo the scam artist) zich voor; de man die verantwoordelijk is voor eigenlijk alles wat met B2B te maken heeft binnen Mauritanië. Hij zegt dat wanneer mensen een andere route zullen rijden dan de racing-route men dat aan hem moet melden, zodat hij in de gaten kan houden waar iedereen op welk moment is. Dat klinkt georganiseerd, maar is het niet. Als wij bij hem melden dat we met een aantal andere teams een andere route zullen nemen wordt dat op een los velletje papier geklad en we betwijfelen of iemand het door zou hebben mochten we bijvoorbeeld vandaag ergens stranden. Vervolgens betalen we hem de (kennelijk verplichte) 10euro touristtax, maar denken dat de instantie waar die heen gaat zijn eigen broekzak zal zijn.
Na wat happen brood kruipen we onder de auto; we proberen de moeren van de schokdempers weer aan te draaien, maar zien dan dat deze niet alleen naar beneden zijn getrild maar in hun weg ook het schroefdraad van de bout mee hebben genomen; dat is dus met geen mogelijkheid meer aan te draaien. Nood maakt creatief dus winden we er wat ijzerdraad omheen als soort van “placeholder-moer”. Ondertussen verlaten steeds meer teams het kamp met als gevolg dat de vele verkopers die door het kamp zwierven nu allemaal bij ons drieën (R&R, Delica, wij) komen staan. Voor het eerst echt opdringerige verkoop en het ongegeneerd vragen om cadeaus (geld, eten of gebruiksvoorwerpen). Als Ross en Raoul en wij klaar zijn om te gaan laat team Delica weten dat zij nog even rustig gaan ontbijten en later wel komen. We hoeven vandaag maar een korte afstand te overbruggen en kunnen dus lekker rustig aan doen (ook wel eens fijn voor de afwisseling). Wij besluiten met R&R vast op pad te gaan. Even volgen we de foute sporen in het zand, moeten ons er met veel geblaas en gesputter van de motor weer achteruit uitwurmen. We volgen R&R het (enigszins) goede pad op en moeten het laatste stukje nog even vol gas geven om zo eigenlijk vliegend bij de weg uit te komen.
Dan volgt een aantal uur relatief saaie weg. We tanken een keer en komen erachter dat het hier helemaal niet goedkoop is (zo’n 80ct per liter). Ons uitzicht bestaat het grootste deel van de dag uit uitgestrekte Saharavlakte om ons heen en de auto van R&R voor ons op de weg. We zien vol bewondering mannen met de hand een vrachtwagen vol zand scheppen in de volle zon. Af en toe komen we door een dorpje en regelmatig langs een legerpost waar ook regelmatig ons teamnummer wordt opgeschreven. Hier lijken we toch redelijk in de gaten gehouden te worden. Rond 3 uur rijden we Nouakchott in, en om 10 voor half 4 meten we de tot dan toe hoogste temperatuur in onze auto: 41,9 graden.
Idoumou had ons hotel Sabah aangeraden, maar R&R hadden van hun persoonlijke assistent in Spanje gehoord dat dat niets was (oud, vervallen en vies) dus ze stellen voor om naar het Novotel te gaan waar we na enige omzwervingen aankomen (begeleid door een vriendelijke legerdude die ons verloren langs de kant van de weg zag staan). Het hotel heeft een bewaakte parkeerplaats en alle (moderne) gemakken (airco, wifi, zwembad, etc.). We vinden de kamers eigenlijk behoorlijk aan de dure kant. Rik vroeg eerder onderweg: “hoeveel willen we maximaal betalen voor de kamers?”. Waarop Lies zei: “nou wat is een lekker bed een warme douche en wat luxe ipv de kleine ruimte in ons autootje je waard? “1200 euro dus” zei Rik, “want dat klinkt allemaal een stuk relaxter dan een nieuwe radiator”. Als Raoul dan voorstelt om de kamer voor te schieten omdat er alleen met visa betaald kan worden besluiten we een nachtje te genieten van deze luxe. R&R bestellen wat te eten, maar als we zien dat een tosti hier 10euro is houden wij het bij een colaatje.
Dan vragen we bij de receptie of er hier in de buurt een goede garage zit. In de Lonely Planet hebben we gelezen dat Nouakchott niet een heel aangename stad is en dat idee kregen we ook al toen we er doorheen reden. We willen dus niet al te veel alleen door de straten hoeven zwerven hier. Gelukkig blijkt er dichtbij het hotel een garage te zijn en één van de parkeerwachten wijst ons ook nog de weg in zijn eigen auto. We leggen in ons beste Frans met tekeningen in het zand uit dat één pneu zo () staat en de andere zo (\) en dat dat dus niet klopt. De man is niet heel erg spraakzaam, stapt zonder het te vragen in de auto en rijdt deze naar achteraan de werkplaats (waar een grote goot in de grond zit van waaraf ze makkelijk onder de auto kunnen werken). We proberen te vragen hoeveel het kost en krijgen na wat moeite los dat het 3500 Ouguiya zal kosten (weer een nieuwe munt om mee te rekenen!); ongeveer 10 euro. Blij dat dit kennelijk wel goedkoop kon laten we de mannen hun gang gaan. Na een tijdje zien we onze stuurstang langskomen die op een steen gelegd wordt en waar vervolgens met een grote hamer net zolang op gemept wordt tot zij vinden dat ‘ie recht is. We gaan ervan uit dat ze weten wat ze doen.
Wij worden ondertussen uitgenodigd in het kantoortje waar we een Fanta krijgen en zien dat een grote, zwarte dame (die ook daadwerkelijk mamma (nogiets) genoemd wordt) de administratie doet. Voor een streng islamitisch land lijken de vrouwen hier niet het onderspit te delven; ze werken gewoon (ook belangrijke functies) en dragen ook lang niet allemaal hoofddoeken. We rekenen 4000 Ougiya (auto+Fanta) af en rijden terug naar het hotel; wonder boven wonder lijkt het probleem van de wielen opgelost, we hobbelen niet meer en het stuur staat weer recht!
Rijden in Nouakchott: stiekem heel erg leuk. Je hoeft geen baan aan te houden, eigenlijk let niemand op welke kleur het stoplicht heeft en als je linksaf moet kan je net zo goed even over het zand doorsteken in plaats van de kruising af te wachten. Iemand in tegengestelde richting op jouw weghelft tegenkomen is ook niet raar en je moet wel af en toe willekeurig even toeteren omdat dat zo hoort. Opvallend is dat het toeteren nooit lang en aanhoudend is, het zijn altijd opgewekte, korte toeters. Eigenlijk is het enige waar je je bij het rijden om bekommerd; waar moet ik heen en hoe is het voor mij het makkelijkst om daar te komen?
Dan naar de kamer, lekker douchen, dat had al heel lang niet meer gekund en we voelden ons vies. Omdat we de kamer toch eigenlijk best wel duur vonden besloten we er maar zoveel mogelijk uit te halen. Dus alle vieze was uit onze kledingdozen gepakt en de was gedaan in de badkuip met het wasmiddel uit NL (a la Crocodile Dundee). Ook maar even de afwas opgehaald en die in de wasbak gedaan (de volgende morgen). Gechat met het thuisfront en als we naar beneden gaan om wat te gaan eten in de stad zien we The A-team in de gang staan. Zij blijken te kamperen bij hotel Sabah (wat inderdaad een beetje vergaan is, maar helemaal niet zo heel slecht vertellen ze ons) en ze zijn alleen naar dit hotel gekomen, omdat er in de Lonely Planet stond dat hier bier zou zijn. Helaas! De ober vertelt dat als we zelf bier mee hebben dat we dat wel binnen bij het eten mogen opdrinken, maar omdat we niets mochten invoeren hebben we natuurlijk ook niets mee. Dan maar buiten het hotel op zoek. Iedereen is moe dus na een korte zoektocht komen we terecht bij een goedkoop eettentje naast het hotel, ook hier geen druppel alcohol te krijgen. We eten allemaal hamburger of kebab met een salade en kletsen.
We kunnen het toch wel heel erg goed vinden met de Engelsen en het is iedere keer gezellig. Ze noemen Rik over het algemeen Rik of Visser, Lies gaat van “missah” (vissah en missah) naar Lisa (waarschijnlijk omdat Rik Lies Lies noemt, maar als we het de volgende dag weer horen besluit Rik ze toch maar eens te verbeteren). We beseffen ons met z’n allen dat Bamako nu wel erg dichtbij begint te komen. En we praten over de twee Spaans-Engelse kerels Laurence en Kieran die toch wel heel veel pech hebben: vlakbij Dahkla is er een zuiger van hun motor kapot gegaan; er moet waarschijnlijk een nieuwe motor in die uit Casablanca zal moeten komen. Gaat zo’n 1500 euro kosten en dan is het niet eens zeker dat de motor past. En wij maar denken dat ons radiatorprobleem erg was (was het ook!). Ook hebben we het over de Hongaren die toch wel erg nors en op zichzelf blijken (velen spreken ook niet veel Engels) en dat we blij zijn gezellig reisgezelschap te hebben gevonden onder de weinige niet-Hongaren.
We hadden nog een halve afspraak met Ross&Raoul staan dat we de volgende dag met hen mee zouden rijden richting Tidjika om onderweg wat dorpjes aan te doen en spullen af te leveren. Maar we spreken met de Delica jongens af dat als we uiteindelijk toch niet met R&R mee gaan dat we dan voor 13u bij Sabah zullen zijn, voor die tijd gaan zij toch niet weg zeggen ze. Dan gaan we terug naar de hotelkamer en schrijven nog een paar uurtjes aan de blog. Als we echt omvallen van de slaap gaan we in bed liggen en zijn met een paar minuten weg…geen oriëntatie waarvoor we wakker hoeven te worden en lekker uitslapen tot een uurtje of half 10, wooohooo!
Kilometers: 375km
Begin van de dag: half 7 opgestaan, 10u weggereden.
Eind van de dag: 15u in Noackchott, 1u in bed.
Aantal uren gereden: ong. 6.
Slaapplek: hotel “Tfeila” (voormalig Novotel) in Noakchott (8,5u)
Reparaties: schokdempers ge-ijzerdraad, stuurstang.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten